SELAMÓÐIR
Ekki er ljóst hvernig æviferill selamóðurinnar byrjar en á einhverjum tíma er hún þó í ferskvatni. Árið 1638 er henni fyrst getið þar sem minnst er á Lagarfljótsorminn , er þetta jafnframt: ,,Sagt er að þar séu einnig tvær aðrar ókindur, selur og skata. Árið 1737 er henni aftur getið í Þingvallavatni og Hítarvatni og er henni þá lýst sem rauðbleikri á lit en á stærð við stóran útlenskan hund, en þó lágfætta. Selamóðirin getur búið í sjó, vötnum og á landi. Á milli stríða grefur hún sig með öflugum hreifunum í leir eða annan mjúkan botn og liggur í dvala.
Áður fyrr voru selir mjög árásargjarnir og réðust oft á mannfólkið í nauðvörn. Ef það dugði ekki var gripið til leynivopnsins, hrópað á Selamóðurina. Eða þá að hún birtist skyndilega óbeðin ef hart var að gengið eða óeðlilega. Hún var sannkölluð ófreskja og eftir því ljót ásýndum og gríðarstór.
Stefán Ólafsson var skáld á Vallanesi og orti ljóð á 17. Öldinni sem hljóðar svo:
Áður fyrr voru selir mjög árásargjarnir og réðust oft á mannfólkið í nauðvörn. Ef það dugði ekki var gripið til leynivopnsins, hrópað á Selamóðurina. Eða þá að hún birtist skyndilega óbeðin ef hart var að gengið eða óeðlilega. Hún var sannkölluð ófreskja og eftir því ljót ásýndum og gríðarstór.
Stefán Ólafsson var skáld á Vallanesi og orti ljóð á 17. Öldinni sem hljóðar svo:
Selurinn einn er undir fossi
Innt að bólmi,
Hans augasteinn er bjartur blossi
En bak sem hólmi.
Lámum spennir leyndar krár
Um lægis grunna,
Fram úr enni hans er hár,
Sem hríslurunnar.
Innt að bólmi,
Hans augasteinn er bjartur blossi
En bak sem hólmi.
Lámum spennir leyndar krár
Um lægis grunna,
Fram úr enni hans er hár,
Sem hríslurunnar.
Bent hefur verið á líkingu þessara orða við eitt rita Gamla testamentisins þar sem feiknastór óvættur er til umfjöllunar. Þar segir: ,,Þegar hann hnerrar, standa ljósgeislar úr nösum hans, og augu hans eru sem brágeislar morgunroðans. Úr gini hans standa blys, eldneistar ganga fram úr honum. Úr nösum hans stendur eimur, eins og upp úr sjóðandi potti, sem kynt er undir með sefgrasi. Andi hans kveikir í kolum, og logi stendur úr gini hans.“